Irene woonde de afgelopen zes jaar in Algerije en schrijft over haar ervaringen met Eid al Adha (Offerfeest) in haar tijdelijke nieuwe thuisland.
“Na vier vieringen begin ik eindelijk een beetje te snappen hoe Eid al Adha hier werkt. Helaas heeft onze jongste dochter aan de eerste keer – ze was toen zeven jaar – een klein vleestrauma overgehouden. Kinderen die in Algerije geboren zijn, maken van kleins af aan het slachten van dichtbij mee. Maar onze kinderen kenden vlees alleen maar uit de vitrines van de slagerij. Het leek ons daarom verstandig om hen niet in de buurt van de garage te laten, waar mijn man en zijn broers aan het slachten waren. Maar we konden niet voorkomen dat onze dochter net de gang op liep toen een van mijn schoonzussen met vier schapenpoten in haar ar-men langskwam! Het heeft weken geduurd voordat mijn dochter weer in haar eentje de gang op durfde.
“Kinderen die in Algerije geboren zijn, maken van kleins af aan het slachten van dichtbij mee.”
Alhamdoelillah (God zij dank) is ze na een paar maanden wel weer voorzichtig kipfilet en gehakt gaan proberen. Maar een groot vleesliefhebber is ze nog steeds niet. Slim als ze is, had ze al tegen haar vader gezegd dat hij het volgende jaar maar bij zijn broer moest gaan slachten. Tijdens ons laatste bezoek daar had ze gezien dat hij ook een garage heeft.
Logeren in de tuin
Om een verrassing te voorkomen, besloten we bij het volgende Offerfeest onze dochter uitgebreid te betrekken in de voorbereiding. Toen we vroegen of de gekochte beesten de laatste avond voor het feest in onze tuin mochten logeren, vond zij dat een goed idee. Het was zo spannend voor haar, dat ik in het eerste uur elke vijf minuten een verslag kreeg van wat de beesten aan het doen waren. Op de ochtend van Eid, na het gezamenlijk gebed in de moskee, zaten we met z’n allen rustig in de tuin. De beesten waren nog druk bezig met het ‘maaien’ van ons gras en smulden van de gedroogde bladeren op onze provisorische composthoop. Jedda (oma) had het voorhoofd van het schaap met henna versierd. Onze dochter vond dat heel grappig. En ook wel heel stoer dat haar oma dat durfde, denk ik.
Irene: “Voor mijn kinderen en kleine neefjes en nichtjes maak ik op Eid feestpannekoeken”
Toen het slachten eenmaal begon, had ik een cake klaarstaan om samen te versieren. En omdat wij allemaal niet van het orgaanvlees houden dat op de eerste Eid-dag wordt gegeten, maakte ik samen met mijn dochters een grote stapel pannenkoeken, waar ook de kleine neefjes en nichtjes van mee konden smullen. Zo hadden de tantes hun handen vrij tijdens het verwerken van het vlees en kon iedereen rustig zijn werk doen. Een echte multiculturele oplossing.
Offerfeest is fysiek zwaar
Ik besefte vorig jaar pas echt dat Eid al Adha vooral een werkfeest is. Fysiek zwaar, zowel voor de mannen die slachten en het grote snijwerk doen als voor de vrouwen die het vlees schoonmaken en in stukken verdelen. Dat laatste is nog best wel even puzzelen, want je wilt toch rekening houden met voorkeuren van de verschillende familieleden. Ik sta bijvoorbeeld met liefde de ingewanden af en ook het grillen van de kop is niet aan mij besteed.
“Ik besefte dit jaar pas echt dat Eid al Adha vooral een werkfeest is.”
Het Offerfeest is een bijzonder moment in het jaar, dat mensen echt met elkaar willen delen. Iedereen staat stil bij de bedevaartgangers in Mekka voor wie Eid al Adha de afsluiting is van hun hadj (bedevaart). De imam verwees tijdens het Eid-gebed ook naar Jaum al Arafat: het meest intense moment van de hadj waarop je je slechte daden overdenkt en om vergeving vraagt. Eid is een goed moment om de balans op te maken, ook al ben je niet in Mekka, aldus de imam. Ik zag veel mensen instemmend knikken.”
