Op de lijst van het Unesco culturele erfgoed staat een prachtige traditie die ons terug brengt naar het Ottomaanse rijk. Een incident van waaruit de traditie is ontstaan speelde zich af in het plaatsje Manisa in de buurt van Izmir in het huidige Turkije rond de 16e eeuw.

Eind deze maand (maart) worden er in het plaatsje Manisa de zogenoemde Mesir Macunu pasta-repen vanaf de koepel en minaretten van de moskee naar de mensen geworpen. Het gaat om een bijzondere traditie uit de 16e eeuw.

Ayşe Hafsa Sultan was in die tijd getrouwd met Sultan Selim en zij kregen een zoon die beter bekend staat als Suleyman de Grote (1494-1566). De zoon van Hafsa en Selim werd naar het Topkapı Paleis in Constantinopel gestuurd toen hij zeven jaar was, om daar te studeren. Door zijn oprechtheid en constante overleg met de geleerden over de Sharia (islamitische wetgeving), verspreidde de islam zich en werd het Ottomaanse rijk alleen maar groter.

Na het overlijden van Sultan Selim werd Hafsa ernstig ziek, en helaas kon geen enkele dokter haar genezen. Haar zoon Suleyman schreef een brief naar Muslihidien Efendi, hij was de hoofdonderwijzer van de geloofsleerschool, een onderdeel van de Selim Moskee. Hij was altijd al bezig met kruiden en specerijen die hij maakte voor zijn patiënten. 

Muslihidien Efendi had de brief ontvangen en ging langs bij Hafsa om haar te onderzoeken. Hij keerde terug naar zijn kamer om vervolgens een pasta met maar liefst 41 kruiden en planten samen te stellen. Hij stuurde dit op naar het paleis. Toen Hafsa hiervan had gegeten begon haar herstel en werd ze snel weer beter en kreeg er zelfs een goed gevoel van.

Zij wilde dit voor de hele Ummah (gemeenschap): daarom zorgden zij en haar zoon Suleyman ervoor dat Muslihidien Efendi grote hoeveelheden ging maken en dit werd dan weer uitgedeeld aan de ouderen en de zieken. Daarnaast liet ze ook een moskee bouwen uit dank voor haar herstel. Het Sultan Moskeecomplex werd gebouwd in 1522. Zowel moeder als zoon waren voorbeeldige moslims die het goede wilden voor de medemens.