Een tijdje geleden werd ons treinstel opgeschrikt door een vader die een medereiziger uitschold. Hij en zijn dochter deelden hun bank met een dame van middelbare leeftijd. Het meisje was speels, zoals kinderen dat nu eenmaal zijn. En tijdens een langere treinrit wordt “speels” wel eens “lastig”… De vader moet zijn kind een tik hebben gegeven, want ik hoorde de dame zeggen: “Sorry, mijnheer maar daar kan ik niet mee om. Een kind sla je niet.”
Erg was het vast niet, want het kind gaf geen kik. Maar de vader vloog uit tegen de vrouw en snauwde dat zijn kind hem moet respecteren. En dat hij zelf wel bepaalt hoe hij haar dat leert. De vrouw ging aan de andere kant van het treinstel zitten om de rust te herstellen, maar hij ging haar achterna. De conducteur moest tussenbeide komen om de rust te herstellen. Nadien, bij het uitstappen, kwam de man ineens terug gestormd en liep gewoon iedereen overhoop omdat hij iets had vergeten. Geen “sorry” voor de stoten die hij uitdeelde…
Wijze raad
Hoe kan je een ander iets leren als je zelf niet hàlf doet wat je van hen eist? Respect tonen, trouw zijn aan het gebed, eerlijkheid, behulpzaamheid, liefde voor Allah en Zijn boodschapper vrede en zegeningen met hem. Dan kunnen we wel wat leren van Luqman, een man die bekend stond om zijn wijsheid. Allah vond de raad aan zijn zoon zo prachtig dat Hij erdoor ontroerd was en ons het gesprek letterlijk heeft doorgegeven in de Koran.
In ons Facebook- en Twittertijdperk vinden we blijkbaar iedereen “wijs” en “diep” die een goede oneliner kan verzinnen waar je eigenlijk niets mee kan. De Arabieren en hun taal waren daarin veel pragmatischer. Voor hen is een wijs mens iemand die beschikt over de juiste kennis en daar ook naar handelt.
Als je weet dat je je aan de vlammen kan verbranden, en je steekt je hand daarom niet in het vuur, dan handel je dus als een wijs mens. Als je weet dat roken de gezondheid schaadt en je rookt daarom niet (meer), dan is dat een teken van wijsheid.
“En voorzeker, Wij hebben Luqman de wijsheid geschonken: wees Allah dankbaar.” (31-12)
Allah verbindt hier meteen wijsheid met dankbaarheid. Wijsheid leidt tot dankbaarheid. Hij maakt duidelijk dat Luqman zijn zoon leerde dat er in alles wat je overkomt een element schuilt waarvoor je Allah dankbaar kan zijn. Luqman zegt tot zichzelf, tot zijn zoon en tot ons: “Wees Allah dankbaar.” Hij beseft dat deze dankbaarheid niet optioneel is. Hoe dan ook weet je dat Allah het goed met je meent, zelfs als je iets overkomt dat op het eerste gezicht een tegenslag of zelfs een ramp is.
Je geloof in Allah moet je houding in het leven veranderen en van jou een positieve en dankbare mens maken.
“En wie dankbaar is, is slechts dankbaar voor zichzelf en wie ondankbaar is: voorwaar, Allah is behoefteloos, geprezen.” (31-12)
Allah heeft geen nood aan onze aanbidding en onze goedheid. Wij echter wel.
Iets wat we vaak lijken te vergeten is dat het Allah niet beter of slechter gaat wanneer iedereen Hem aanbidt, of niemand. Zelfs als niemand Hem ooit zou prijzen of danken, dan nog is hij Al Hamied (de meest geprezene, de meest prijzenswaardige). Dat we dankbaar zijn is een goede daad en die komt alleen onszelf ten goede. In dit leven of het volgende. Ik grap er wel eens over wanneer iemand me voor iets bedankt: “Maak je geen illusies. Ik heb dit puur uit egoïsme gedaan!”
Een dankbaar mens weet bovendien dat
alles wat hij krijgt een gunst is, totaal onverdiend.
Niet overtuigd? Een paar straffe verhalen dan maar!
Een vriend van Nouman Ali Khan was een briljante student. Hij was er zeker van dat hij zelf zou kunnen kiezen aan welke universiteit hij zijn medische studies zou doen. Maar tot zijn verbijstering werd hij aan geen enkele ervan aanvaard. Diep teleurgesteld ging hij toen maar informatica studeren. Tijdens die studies raakte hij, die zelf hindoe was, bevriend met medestudenten die moslim waren. Door die vrienden ontdekte hij de islam en hij is nu een moslim waar de ummah (moslimgemeenschap) veel aan heeft. Nu pas beseft hij welk een prachtig geschenk het was dat hij niet de kans kreeg om zijn droom waar te maken!
Waargebeurde verhalen
Nu en dan zie je na het nieuws over een neergestort vliegtuig een interview opduiken met de foto van een stralende persoon omringd door familie en vrienden. Het gaat dan om een passagier die net zijn vlucht had gemist en daardoor niet gecrasht is. Wat voor hem eerst een ramp leek, blijkt hem het leven te hebben gered! Misschien verliest hij een job, misschien zelfs een belangrijke zakendeal, maar hij leeft nog!
Ook Mufti Menk geeft ons een voorbeeld van hoe groot de kracht van doua (smeekbede) en tegenslag kan zijn. Het is een waargebeurd verhaal over een kennis van hem. Een arts die zo’n goede en beroemde specialist is in zijn vak dat je bijna geen afspraak bij hem kunt krijgen. Op een dag barst tijdens een van zijn vele vliegreizen een onweer los. De motor van het vliegtuig wordt geraakt door de bliksem. Ze moeten een noodlanding maken. Al snel wordt duidelijk dat ze die dag niet meer verder kunnen. De dokter kan het zich echter niet veroorloven om te wachten en de piloot zorgt ervoor dat hij met een wagen verder kan naar zijn bestemming drie uur rijden verderop.
Dus vertrekt de arts met zo’n typische taxi op drie wielen. Onderweg steekt er alweer een storm op! Het regent zo hard dat ze nog nauwelijks vooruit komen. Niet ver van de weg zien ze een huisje. De arts en zijn chauffeur besluiten om te vragen of ze even mogen schuilen en bidden, en wie weet een hapje eten. Een oude vrouw laat hen binnen en terwijl de mannen bidden, verricht zij doua. Ze zien ook hoe ze voortdurend een oogje in het zeil houdt op een kind in een bed.
Na hun gebed krijgen de mannen te eten en de arts vraagt wat er mis is met het kind. De vrouw vertelt dat de jongen zwaar ziek is. Zijn enige hoop is een beroemde specialist, maar ze kan het zich niet veroorloven die te consulteren en dus doet ze het enige wat ze kan: bidden en Allah om een oplossing vragen.
De arts vraagt haar: “Welke arts is het dan die je nodig hebt?” en wanneer ze zijn naam noemt, begint de arts te huilen. Snikkend zegt hij: “Allah heeft mijn vliegtuig uit de lucht gebliksemd en mijn taxi laten vastlopen in de gietende regen. En kijk, zodra ik je vroeg wie je nodig hebt, hield het op met regenen! Al die moeite van Allah om de specialist die je nodig hebt hier bij u thuis te brengen!” Al die tegenslag voor de arts en de andere passagiers, enkel en alleen omwille van de doua en het geloof van een oude vrouw, en om het leven van een kind te redden.
Wij zien één aspect van wat ons overkomt.
Alleen Allah kent het volledige plaatje en weet waar Hij met jou naartoe wil.
Als moslim leren we ons over te geven aan Allah en aan wat Hij met ons voor heeft. Overgave is namelijk letterlijk de betekenis van het woord islam. We leren dankbaar te zijn, in de wetenschap. dat Allah enkel het allerbeste met ons voor heeft: onze weg naar Firdaus gemakkelijk maken.
