Handenur Taşpınar neemt ons mee in de gesprekken met haar vader. Ismail kwam op zijn negende vanuit Turkije naar Nederland en was de afgelopen 30 jaar actief in het islamitisch onderwijs. Handenur is studente Culturele Antropologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.

Verliefdheid – Ik was twaalf en dacht verliefd te zijn op een jongen die ik van basketbal kende. Zwevend op mijn roze wolk wilde ik graag begrijpen waarom Allah zoiets moois en onschuldigs zou verbieden.

Baba, is verliefd worden haram?

Terwijl mijn ouders van hun rustige avond aan het genieten zijn, verzamel ik moed en vraag mijn vader: “Baba, is verliefd worden haram?” Mijn moeder begint hardop te lachen en mijn vader heeft al door dat hier meer achter zit. “Nee, helemaal niet. Dat is juist een prachtig gevoel en een mooi besef. Mooi dat je dat ontwikkeld hebt”, is zijn eerste reactie. Hij weet mij het gevoel te geven dat ik meer kan vertellen. Langzaam maar zeker durf ik het te vragen: “Mag ik dan alsjeblieft verkering met die jongen van basketbal?”

“Waarom wil je verkering met hem?”, vraagt mijn vader geïnteresseerd. Door zijn interesse voel ik mij steeds veiliger. Ik begin te vertellen over hoe blij ik word telkens als ik hem voorbij zie lopen en wanneer hij naar mij zwaait. Ik ga vervolgens over naar een onderhandelingspositie: “Ik beloof het je baba, ik wil alleen verkering zodat ik hem kan vertellen hoeveel ik van hem houd en hij van mij natuurlijk. Oh, en ik ga alleen zijn hand vasthouden, meer niet. Beloofd.” Mijn vader begint te lachen en vertelt mij dat hij mij heel goed begrijpt.

Elkaars handje vasthouden

Hij erkent mijn emoties. “Jij vertelt mij nu vanuit jouw kant wat jij zou willen en wat niet, maar wat wil die jongen? Zou hij misschien meer willen?” Mijn vader weet dat ik dat absoluut niet zou kunnen accepteren. Hij gaat verder: “Kijk lieverd, het begint simpelweg met verliefdheid, vervolgens hou je elkaars handjes vast, dat gaat over naar knuffelen en misschien zelfs kusjes geven…” Voor hij zijn zin kan afmaken onderbreek ik hem door die, voor mij toen nog, onbehagelijke gedachte. Dat zou ik absoluut niet willen! Dat wist ik toen wel zeker. Verkering was dan ook echt geen optie meer voor mij.

Handenur: “Mijn vader plaatste de situatie niet in het taboe-hokje”

Nu ik terugkijk, nam mijn vader hier wel een risico. Want voor hetzelfde geld zou ik de consequenties van verkering niet erg hebben gevonden en kon ik ervoor kiezen om er toch voor te gaan. Maar daar ging het niet om. Hij wist in mijn taal van toen te spreken. Hij plaatste de situatie niet in het taboe-hokje, maar hij legde het toen op een manier uit dat ik het ook echt zou begrijpen. Hij nam mij mee in het proces van bewustwording en dat omarmde ik dan ook. Hij gaf mij het gevoel dat ík uiteindelijk diegene was die deze beslissing nam. Dit neemt natuurlijk niet weg dat dit altijd het geval was, maar dit specifieke gesprek heeft wel een grote invloed gehad op de keuzes die ik later heb gemaakt.

Open relatie

Nu ik ouder ben, praat ik met mijn ouders vaak over het belang van een open relatie. Voor mij staat dat voor een veilige omgeving waarin heel veel besproken kan worden. Ik hoor om me heen dat veel jongeren verlangen naar een open relatie met hun ouders. Een relatie waarbij aandacht wordt besteed aan de emotionele ontwikkeling en niet alleen aan de studie- of werkprestaties.

Ironisch eigenlijk. Veel ouders focussen zich op de carrièresuccessen van hun kinderen en investeren daar veel tijd en energie in. Maar tegelijkertijd verwachten ze dat hun kinderen zonder enig voorgesprek aan komen zetten met dé perfecte huwelijkspartner. Ik voel me door mijn ouders gesteund in het kiezen van een levenspartner. Het is een proces waarin je ouders belangrijke adviezen kunnen geven. Je kunnen helpen om de emotionele groei door te maken die zorgt dat je klaar bent voor het samenleven als twee individuen. Natuurlijk is dit geen garantie voor een succesvol huwelijk. Ik ervaar mijn ouderlijk huis als een plek waar ik op kan terugvallen. Op een veilige manier.

Veiligheid

Nu ik studeer en werk en mijn ouders niet meer voor me beslissen, moet ik steeds vaker uit mijn comfortzone stappen. Pas nu besef ik de waarde van een veilige omgeving. Het is een groot goed dat ik steeds meer begin te koesteren. Want ook ik heb in het leven foute keuzes gemaakt, maar daar heb ik mijn ruimte voor gekregen. Pas achteraf, nadat ik die beslissingen had genomen, werd het mij duidelijk dat het überhaupt een foute keuze was. Maar ook deze foute keuzes zijn tot nu toe altijd omarmd. Het werd geaccepteerd en ik kreeg daarbij de volle support die ik op dat moment nodig had.

Handenur: “Onze ouders kunnen ons liefhebben, doordat ze in eerste instantie zichzelf en elkaar liefhebben”

In een veilige omgeving leer je veel. Het allerbelangrijkste is dat je de ruimte hebt om jezelf te ontdekken. Vooral in de puberteit is dit enorm belangrijk, omdat dan de grote ontdekkingsreis begint. Een cruciale periode waarbij het vooral gaat om wat anderen van je vinden. Ik heb geleerd, en leer nog steeds, om van mezelf te houden op een gebalanceerde manier. Ik zie nu duidelijk dat mijn ouders ons kunnen liefhebben, doordat ze in eerste instantie zichzelf en elkaar liefhebben. Het is veelzeggend dat dit aspect van een relatie nog steeds door veel mensen enorm wordt onderschat.

De vrouw die ik aan het worden ben

 Ik zie hoe mijn ouders grote invloed hebben op de vrouw die ik aan het worden ben. Steeds meer sta ik daarom stil bij de manier waarop zij mij hebben grootgebracht. Soms doen we dat met z’n allen. Mijn ouders vertellen over keuzes die ze hebben gemaakt en die ze nu totaal anders hadden aangepakt. Niemand is perfect gelukkig, maar we kunnen wel streven naar de beste versies van onszelf. We kunnen blijven reflecteren en blijven praten met elkaar. Aandacht geven aan elkaar en niet alleen aan jezelf.

We zijn nu tot een punt gekomen waarbij mijn ouders eerder op mij afstappen met de vraag: “En, iemand die het waard is om verliefd op te worden?” Ik vraag mij dan ook af hoe dat zo makkelijk kan gaan, nu ik hen als voorbeeld heb.

Foto’s: Unsplash