Iedereen heeft zijn eigen weg naar Allah toe. Als je geboren bent in de islam als geloof, is het niet zo dat je automatisch een goede band hebt met je Schepper. Veel mensen die nu naar mij kijken, denken dat ik de gelovige ben die ik ben, alleen door mijn opvoeding. Dat de islam er met de paplepel is ingegoten. Deels waar, maar eigenlijk liggen de zaken toch net wat anders.

Ik was altijd al een eigenaardige jongen. Een jongen die opgroeide in een blank dorp. Je weet wel, een dorp waar de Marokkaan wordt gelabeld als Turk en andersom en zelfs als ‘zwarte’ en dat dat wordt weggelachen. Grappig toch, of juist toch niet?

Ik baande me een weg tussen de verschillende groepen. Thuis was ik Marokkaan. Op school ook. Op de voetbalclub was ik een heethoofd en daar kwam mijn Marokkaanse temperament me goed van pas. Ik voelde me eigenlijk nooit ergens thuis. En nog steeds niet om eerlijk te zijn. Toen ik op de middelbare school terecht kwam op het Atheneum was ik één van de vijf moslims op een totaal van 1750 leerlingen. Tijdens de pauzes zochten we elkaar altijd op en hadden het vaak over hoe wij ons ‘anders’ voelden. Hoe de islam ons vormde en hoe de Ramadan onze zielen sterkte. Heel apart en ook heel broederlijk.

Mijn broer moest mij afremmen

Ondanks de vele opstootjes in ons dorp hield ik me staande. Mijn broer leerde me al vroeg aan dat ik mijn roots niet moest verloochenen en moest laten zien waarvoor ik stond. En met name dat ik Allah nooit moest vergeten, wát er ook gebeurde, zowel bij voorspoed als tegenspoed. Na school was ik dan ook thuis of moskee – in tegenstelling tot andere jongens die. In die tijd ging ik langzamerhand ook steeds meer hiphop luisteren. Groepen als Public Enemy, NWA, Immortal Technique, Tupac, Guru en later Typhoon en Opgezwolle.

Allemaal rappers die zich afzetten tegen het systeem. Vooral tegen het blanke systeem. Het was ook de tijd waarin ik de biografie van Malcolm X las en me verdiepte in de Afro-Amerikaanse cultuur.

Het systeem dat mij boos maakt

Er waren veel parallellen die ik kon trekken en die nam ik mee naar school in de discussies tijdens geschiedenisles. Lessen die wij kregen van een Belgische dame. Een vrouw die ik eeuwig dankbaar ben, omdat ze net wat objectiever dan een doorsneeleraar vertelde hoe het allemaal zat.

De gouden eeuw was in wezen niet zo goud en ook bracht Nederland helemaal geen beschaving naar Indonesië, Suriname of Zuid-Afrika. Nee, maar dit zou een artikel op zich waard zijn. Diezelfde lerares gaf me ook het boek Max Havelaar van Multatuli, over de geschiedenis van  Nederland in Indonesië. Net wat anders dan dat ik in de geschiedenisboeken las.

Fel en tegendraads

En zo begon mijn identiteit langzaam vorm te krijgen. Steeds standvastiger en feller werd ik. En vooral recalcitrant. Tegendraads, tegen het systeem en langzamerhand praktiserend. Soms zo erg dat mijn broer mij moest remmen. Ook met voetbal. Als voetballer op hoog niveau heb ik regelmatig de kaart gezien met de rode kleur. In het begin was het grappig, uiteindelijk was ik het ‘kut-Marokkaantje.’

Maar het was iets in mij. Iets oncontroleerbaars dat mij boos maakte. Het systeem dat mij boos maakte. Maar ook iets anders. Ik kon het geen naam geven en snapte ergens niet waar het vandaan kwam. Ook voelde ik me niet lekker; ik had vaak buikpijn en moest regelmatig afzeggen. Het begin van een lange fysieke, mentale en ideologische strijd.

Anoir: “Ik voelde me nooit ergens thuis. Chronisch onbegrepen ziek, moslim en Marokkaan in een wit dorp. En nog steeds niet om eerlijk te zijn.”

Alhoewel ik vaak afwezig was op school, haalde ik wel mijn Atheneum diploma. Maar ik voelde iets raars. Ik voelde me niet blij. Ik was enorm moe. Had vaak atypische paniekaanvallen, koorts, etc.. En ook als ik me goed voelde, was dit niet zoals vroeger. Ik kon plots geen televisie meer kijken. Mijn handen werden blauw en paars. En toen ik een jaar thuis zat om rust te nemen, sloeg het noodlot toe. Ik kreeg een enorme koortsaanval. Toen die opliep tot 42 graden, raakte ik van de kaart. Ik hoorde mijn moeder schreeuwen van angst en ze belde het alarmnummer. Het bed ging op en neer en doorweekt van top tot teen hoorde ik twee ambulancebroeders aansnellen. En toen….

De man met de hamer #1

Ik kwam bij, maar verloor ook telkens weer mijn aandacht. Ik kreeg een antibioticakuur en zes weken later kwam ik weer bij; in 2008. Totaal getransformeerd. Ik wist niet wat mij overkwam. Een hele diepe kou zat in mijn lijf. Na ongeveer dertig ziekenhuisbezoeken zonder enig resultaat zei mijn broer: “Dit is jouw handicap Anoir. Sommigen hebben geen benen, jij hebt problemen met je immuunsysteem.” De diagnose luidde ME/CVS. Een diagnose die ze geven als ze niets anders kunnen vinden.

Ik legde het naast me neer, besloot om nóg meer Koran te gaan memoriseren en schreef me in voor de opleiding Psychologie. Ik wist niet wat het zou worden: een begin van een nieuw begin of een begin van een nieuw eind.

En toen begon de kermis. Ik begon aan de opleiding vol vertrouwen, maar het ging soms niet. En als ik dit hardop zeg of beaam, dan is dit ook écht zo. Na een uur college was ik enorm kapot. Met veel steun en hulp van geliefden heb ik me er doorheen geslagen. Ik heb tijdens de pauzes vaak gehuild in de wc en me afgevraagd: “Waarom doet Allah me dit aan? Waarom heb ik dit gekregen? Ik was er toch altijd voor een ander? Ik was sinds mijn negende levensjaar toch altijd in de moskee en onvermoeibaar actief? Waarom ik?”

Maar met moeilijkheden komen ook gemakkelijke tijden (Koran, 94:3-4)

Moeilijkheid en gemak

Shaykh Muqbil – moge Allaah hem genadig zijn – vult dit aan met het volgende inzicht: “In elke moeilijkheid zitten twee gemakken.” Wat waren voor mij die twee gemakken?

Het eerste gemak was dat ik heb gemerkt dat elk moment van pijn en wanhoop mij dichterbij Allah bracht. Letterlijk. Ik heb nog nooit zo veel bij de dood stil gestaan als de laatste jaren. Waarom? Niemand kon wat doen, behalve Allah. Er was geen medicijn voor mijn ziekte, dus ik moest volharden. Het tweede gemak was dat ik nog nooit zo dankbaar ben geweest voor de mooie momenten in mijn leven. Voor de kleine dingen. De natuur bijvoorbeeld, prachtig.

Maar beproevingen zijn niet altijd een sprookje. Bij ME/CVS is het alsof je constant in rouw bent. Je leeft niet, maar je bestaat. Gevangen in een lichaam van een oud mannetje met een geest van een leeuw. Je geniet niet, maar je houdt je hoofd boven water. Het gaat voor jou niet over de toekomst, want je hebt in het hier en nu ondraaglijke pijnen. Je denkt niet wat je over een uur gaat doen, want je moet nu liggen of eten, of naar de dokter. Naar de dokter die je vervolgens uitlacht, omdat het volgens hem allemaal tussen de oren zit.

Pijnen waar niets tegen helpt

Ziek zijn is niet romantisch. En als ik dit hardop roep, schaam ik me soms. Maar het is wel de waarheid. Soms zie ik mijn ziekte als de vervloekte sheitan (duivel). Hij is continu actief, in mijn geval in de vorm van meer dan driehonderd soorten klachten. Zelfs in mijn slaap heb ik geen rust. In je hersenen – het was bij mij later letterlijk te zien op de zittende MRI scans – kan het zich nestelen en atypische psychische klachten geven.

Het zijn helse pijnen, pijnen waar bijna niets tegen helpt. Alleen dua en overgave aan Allah. Sheitan laat me dingen ruiken die er niet zijn. Soms laat hij je zelfs dingen zien die er niet zijn. Waarop je denkt dat je psychotisch bent, maar je bent gewoon 100% toerekeningsvatbaar. Mijn lichaam wilde niet meer en mijn hoofd ook niet. Ik heb zelfs een dag lang verlamd op bed gelegen, in mijn eentje, zonder mezelf te kunnen bewegen. En ik ijlde. Totdat het vanzelf over ging.

Anoir: “De ziekte laat je denken dat je psychotisch bent, maar je bent gewoon 100% toerekeningsvatbaar.”

Met mijn rug tegen de muur

Zoals je wel vaker ziet, kwam deze beproeving niet alleen. Zo ben ik tijdens mijn opleiding noodgedwongen zeven keer verhuisd. Financieel kon ik mezelf totaal niet meer staande houden. Ik verloor vrienden, mijn familie en ik moest ik steeds vaker liegen om maar niet door de mand te vallen bij anderen.

Maar alhamdoelilah liet onze Heer zich zien op momenten dat ik echt met mijn rug tegen de muur stond; keer op keer. Hij liet een oude vriend tegen me zeggen: “Anoir, Jij hebt dit gekregen omdat jij dit aan kan. Weet dat alle profeten – vrede zij met hen – beproefd werden tot het uiterste, alvorens de verlossing kwam. Jij kan dit, al duurt het je hele leven. En ondertussen word je in rang verheven met Zijn wil.” Bij elke ziekenhuisopname – en dat zijn er inmiddels tientallen – herinner ik me zijn woorden. (Als je dit leest geliefde broeder: “Ik hou van jou omwille van Allah.”)

De man met de hamer #2

Ik heb mijn studie Psychologie wel kunnen afronden en richtte daarna mijn leven opnieuw in. Maar toen….. wederom stortte ik in. Deze keer letterlijk. Ik stapte de douche in na het werk en opeens werd alles zwart. Ik keek naar beneden en knalde op de doucherand. Tien minuten later werd ik bezweet wakker op de grond. Het enige wat ik me nog kan herinneren was dat ik de shahadah (geloofsgetuigenis) uitsprak. Constant. Vanaf het moment dat ik instortte tot aan de ziekenhuisopname. Ook nu weer wist ik niet wat mij overkwam.

Wat een kracht, het ongeloof. Wat zijn wij mensen toch eigenlijk nietig en zwak. En toen volgde een lang ziektebed. Ik zag tig doktoren, kreeg veel behandelingen, sprak met vijf psychologen, drie psychiaters en de teller tikt nog steeds door zonder succes….

Nieuwe diagnose

Na dit alles vervolgde ik mijn zoektocht. Want de mij toegedichte syndromen – chronische vermoeidheid en hyperventilatie – klopten niet naar mijn mening. Ik was niet chronisch moe, ik was ziek. En daarom enorm moe. Mijn dokter vertelde me constant dat ik niets mankeerde en zodoende liep ik een jaar lang bij een psycholoog. Totdat ik zelf op internet ging zoeken. En zoals altijd; je lichaam en geest liegen niet. Ik liet bloed prikken en er kwam eerst de ziekte van Lyme uit.

Ik was blij, maar tegelijkertijd ook enorm geschrokken. Maar later bleek het ME/CVS, CCI en AAI te zijn. Cranio Cervicale Instabiliteit en Atlanto Axiale Instabiliteit. Dit houdt in dat mijn nek instabiel is, waardoor er enorme druk op mijn hersenstam ontstaat. En dit is uiteindelijk fataal, want hierin wordt alles gereguleerd, van ademhaling tot bloeddruk. Ze noemen ME/CVS ook wel ‘de hel op aarde’, maar alhamdoelilah!

Ook mijn zorgverzekering is niet meer erg blij met me, want ik heb hen meer dan 300.000 euro gekost. Ik heb enorm veel geprobeerd en als mijn budget en mijn leven dit toelaten ga ik door. Want ik moet en zal weer beter gaan worden, mensen gaan helpen en inspireren tot mijn laatste adem. Met de wil van de Almachtige. Want na alle tegenslagen sta ik nog steeds alhamdoelilah. Niet meer even sterk, maar ik sta wel. En ik ga door.

Mijn leven nú

Ik ben 30 jaar en richt me vooral op zingeving en de operatie die mijn enige uitweg is naar genezing. In de vijf jaar dat ik nu noodgedwongen thuis zit, heb ik me vooral gericht op het opdoen van kennis. Ik lees niet alleen over islam, maar ook boeken over filosofen – van Schopenhauer tot Descartes – en zelfs de Bijbel heb ik meermaals uitgelezen. Dit alles heeft mij enorm gesterkt in mijn geloof, het is dus zeker niet alleen vanuit mijn opvoeding gekomen….

Ook vraag ik me regelmatig af of Allah mij vergeeft voor de zonden die ik heb gepleegd. En ook voor de wijsheid achter deze ziekte. En soebhaan’Allah, vaak komen de tekenen van Allah precies wanneer je ze nodig hebt. Op Youtube kwam ik een filmpje tegen met de titel ‘A Big Sign Allah Has Forgiven You.’ Het was van een spreker waar ik normaal niet naar luister, maar ik stelde mijn hart open en gaf het een kans. En het raakte me in het epicentrum van mijn hart.

Je kunt jezelf niet redden

De Koran vertelt mij al dertig jaar dat we als mens totaal kunnen bouwen op Allah en Zijn genade. En toch heb ik die overgave niet geleerd in mijn goede tijden, maar in mijn diepste dalen. Ik heb tawheed (de eenheid van Allah) niet geleerd tijdens de lessen die ik volgde, maar toen ik alleen was en helse pijn had. De woorden van Allah heb ik (voor zover dat kan) niet begrepen in mijn goede tijden, maar in mijn diepste dalen. Ik heb de waarde van mijn familie niet begrepen toen ik gezond was, maar toen ik ziek werd. De waarde van het gebed heb ik niet geleerd toen ik het makkelijk kon uitvoeren, maar pas toen mijn gezondheid me in de steek liet en het fysiek zwaar werd. En ik heb de geneugten van het leven pas geleerd in mijn diepste dalen.

“Oh jij die dit leest! Wij zijn slechts een nummer van dagen. Wanneer er een dag passeert, dan passeert er een deel van ons.” Een prachtige uitspraak van Al Hasan al Basri, moge Allah hem genadig zijn. Geniet daarom van gezondheid, doe kennis op en heb elkaar lief! Ik dacht toen ik jong was dat ik dit vergankelijke eeuwig in mijn greep zou hebben. Nu blijkt niets minder waar helaas. En daarom is deze dua (smeekbede) voor jou.

Red mij van deze storm

Voor eenieder die elke dag vecht tegen een ziekte. Mentaal, fysiek of spiritueel. Voor eenieder die in de avond naar bed gaat, de volgende ochtend wakker wordt en alsnog doorgaat. Voor eenieder die ondanks alle stormen nog steeds staat als een onomstootbare boom; deze is voor jou, want jij kan dit….

“En bij deze vraag ik mijn Glorieuze Heer.
Diegene die de wereld geschapen heeft in perfectie en harmonie.
Ik heb niets dan Uw vrijgevigheid om mijn hoop op te vestigen.
Niets.
Want ik sta aan Uw deur met gebroken stukjes en toch opent U.
Red mij van deze storm.

Ik ben de meest hulpeloze van al Uw slaven.
En ik ben verdwaald, dwalend in het midden van een bos en probeer mijn weg te vinden.
Maar alle bomen zien er hetzelfde uit en elk pad voert terug naar het begin.
Niemand vindt zijn weg uit dit bos behalve wie U redt.
Red mij.
Want voorwaar, ik kan mezelf niet redden.
Ik geef me over.”

Hoofdfoto: Darran Shen / Unsplash.
Info@minuutvoorallah.nl