Kinderen zijn een zegening van Allah, maar ook een grote verantwoordelijkheid. Ik was zelf pas 36 toen ik mijn eerste kind kreeg. Als ik nu terugkijk op de 16 jaar die inmiddels zijn verstreken, ben ik blij dat ik al wat ouder was toen ik mijn kinderen kreeg. Je hebt meer rust in je hoofd en lichaam, weet zelf al redelijk duidelijk wie je bent.
In moslimhuwelijken is vaak nog de verwachting dat het eerste kind komt binnen een jaar na de trouwerij. Maar dat gebeurt niet altijd. Het kan ook zijn dat Allah besluit je te laten wachten.
Hoe dat voelt, en hoe je met die teleurstelling kunt omgaan, beschrijft Aida Azlin in een van haar wekelijkse blogs. Deze in Singapore geboren moslim-onderneemster inspireert een steeds groter wordende groep jonge moslimvrouwen met wat zij haar love letters noemt. Ze doet dit vanuit haar nieuwe thuisland Marokko en ook ik lees elke week mee!
Aida omschrijft zichzelf als “een schrijver, een ondernemer en een trotse gelovige, die moslimvrouwen helpt om de beste versie van zichzelf te worden”. Ik vind haar een mooi voorbeeld van de moslim-twintigers van nu. Ze blijft trouw aan haar geloof en brengt dat naar voren zonder schaamte. Het moderne leven is een gegeven en zet ze op een heel natuurlijke manier in, zodat ze zich bewust blijft van wat de seculiere wereld van haar vraagt.
Aida: “Allah heeft me meer gegeven dan waar ik om gevraagd heb. Hij heeft me gegeven wat ik nodig heb”
Toen ik Aida vroeg of ik haar blog over kinderloosheid mocht vertalen, kreeg ik meteen een enthousiaste “Ja”. En wat blijkt: Aida volgt Qantara als lezer, meshallah… gewoon met Google Translate.
– dit is de brief van Aida…
Aida: “Mijn love letter vandaag gaat over hoe Allah geeft, zelfs door dingen die Hij ons ontzegt. Zoals sommige van jullie weten, ben ik alhamdoelilah al bijna 6 jaar getrouwd met K. Maar we hebben nog geen kinderen.
Hoe ik me voel bij het hele baby krijgen – en nog steeds kinderloos zijn – is elk jaar weer anders:
1e jaar huwelijk: Ik wil niets anders dan een baby!!
2e jaar huwelijk: Ik begin door te krijgen dat het alleen maar de sociale druk is die maakte dat ik een baby wilde
3e & 4e jaar huwelijk: We hebben nog steeds geen baby, maar zijn wel druk met het verzorgen van een ander soort “baby”: onze eigen onderneming The Shawl Label (inmiddels hernoemd tot AA)
5e jaar huwelijk: Ik denk serieus na over geen kinderen krijgen. Vraag me zelfs af of ik een slecht mens ben door ze niet (meer) te willen hebben
Op dit moment: Ik sta compleet open voor een baby (ik heb zelfs al namen…)
– de vragen…
Drie weken geleden is er iets gebeurd dat me compleet anders over kinderen heeft laten nadenken.
Op een dag – ik zit bij een dars (een islamitische bijeenkomst) in Marokko met mijn schoonmoeder – als ik opeens een vreemde en snelle beweging in mijn hart voel, waardoor ik Allah wil vragen – nee, smeken! – om me een kind te geven. Mijn hart begint, zonder aanwijsbare reden, heel erg te verlangen naar een nakomeling, het liefst een zoon.
In het gezamenlijke gebed ter afsluiting van de dars, ben ik bijna in tranen en fluister richting Allah in mijn sujood (het neerknielen in gebed): “Ya Allah, als een kind goed is voor ons, als het ons dichter bij U brengt, zegen ons dan met een nakomeling, Ya Allah. Een kind dat U zal aanbidden en U en Uw oemma zal dienen tot zijn laatste adem.”
Bij thuiskomst vertel ik K. wat ik heb meegemaakt. Hij grapt, “misschien ben je wel zwanger, Aida!” Ik glimlach schaapachtig terug, “Ja, misschien…”
Aida: “Besef dat als iets goed voor je is, Allah het zal laten gebeuren. Vertrouw op Hem”
In de drie weken die volgen, vraag ik Allah in elk gebed om een kind. Elke sujood, elk gebed, elke dag. Mijn ongesteldheid komt niet op de normale tijd en ik zeg tegen K.: “Misschien ben ik echt zwanger!” En ook nu weer glimlacht K. en zegt: “Als Allah denkt dat het goed voor ons is Aida, zal het gebeuren. Vertrouw op Hem.”
Een paar dagen later is het dan toch de tijd van de maand voor mij…. Ik kijk in de spiegel en zeg tegen mijn spiegelbeeld: “Je zult een goede moeder zijn Aida, maar nog niet nu.”
– het gebed…
K. geeft me een knuffel als ik het hem vertel en ook nu weer voel ik een sterke aandrang om het gebed te doen. Deze keer niet om te vragen om een kind, maar om Allah te vragen om K. te zegenen.
De volgende dag loop ik krom van de menstruatiekrampen en doe een dua voor alle vrouwen die ooit bevallen zijn en hevige pijnen hebben moeten doorstaan. Als ik foto’s zie van lachende baby’s en vrolijke ouders, ben ik oprecht blij voor ze en vraag Allah om hun harten te beschermen en veel liefde tussen hen te laten bestaan.
Maar ondertussen denk ik wel steeds vaker na over de vraag: ‘Waarom laat Allah me zoveel en zo intens bidden om iets wat hij me misschien toch niet gaat geven? En hoe lang zou ik nog moeten wachten?’ Dit is Zijn antwoord: “Ik zal nooit de gebeden van een oprechte dienaar negeren. En als Ik jouw hart heb aangezet om te vragen, vertrouw er dan op dat Ik zal geven. Maar Ik doe dat niet op de manier waarop je je dat hebt voorgesteld, en ook niet op het moment dat jij misschien graag wil. Sta even stil en kijk om je heen: welke van de gunsten die ik je al gegeven heb, wil je ontkennen?”
– de zegeningen…
Ik veeg mijn tranen weg en zie door de troebelheid van mijn ogen de boekenkast staan. Vol met boeken die ik sinds mijn jeugd heb verzameld en gelezen, en waar ik volop van genoten heb. Mijn ogen verplaatsen zich vervolgens naar de plank met al onze foto- en videospullen. Fijne apparatuur waarin we de laatste jaren stukje bij beetje hebben kunnen investeren door en voor ons bedrijf. Een paar minuten later geeft mijn telefoon een paar piepjes. Als ik kijk, zie ik tien nieuwe aanmeldingen voor ons meest recente online-seminar over het inspirerende leven en de lessen van Fatima, de dochter van de Profeet vrede zij met hem. Als ik kijk naar de kleren die ik aan heb, is het een blouse die ik kocht in Seoel (tijdens onze eerste AA-reis), sokken uit Londen (waar K. en ik hebben gestudeerd) en een broek die mijn Marokkaanse coupeuse voor me gemaakt heeft.
– de boodschap…
En toen kwam de boodschap eindelijk binnen: “Ya Allah, U heeft me al die jaren geen kind gegeven, maar U heeft me wel gezegend met tijd. Tijd om te lezen, tijd om te leren, tijd om te werken aan mijn ontwikkeling. U heeft me gezegend met de mogelijkheid om Uw boodschap uit te dragen via mijn werk. En ik heb van U de wereld mogen rondreizen en gezorgd dat ik tijdens het reizen een ambassadeur was voor Uw deen (geloof). U heeft me al die jaren geen kind gegeven, maar stelde me wel in staat om hier in Marokko een zuster in dienst te nemen, zodat zij kon meedelen in het geld dat U ons heeft laten verdienen.
Aida: “Ik ben niet bang dat Allah geen antwoord zal geven, maak me juist zorgen om onze harten die hard worden”
U heeft me zoveel gegeven. Dat was Uw manier om mijn gebeden te verhoren. Misschien had ik al deze dingen niet kunnen doen als U me al een kind gegeven had. Dus U heeft mij eigenlijk iets gegeven, door iets anders níet te geven.
Ya Allah, ik ben kinderloos, maar mijn leven is zo vol blijdschap. U heeft me geloof gegeven, een doel en heel veel liefde. Daarmee heeft U me meer gegeven dan waar ik om gevraagd heb. U heeft me gegeven wat ik nodig heb.”
– mijn smeekbede…
Lieve zusters, ik weet niet wat jullie vragen aan Allah.
Maar ik smeek jullie – wanhoop niet.
Ik smeek jullie, blijf jullie wensen uiten richting Allah.
Want ik ben niet bang dat Allah geen antwoord zal geven,
dat antwoord van Hem komt altijd.
Ik maak me meer zorgen om onze harten,
dat ze hard worden en we stoppen met vragen.
Want dat is het moment dat we ons geloof verliezen,
we geen doel meer zullen hebben,
geen liefde voor Hem meer zullen voelen.
Dus ga door met bidden, lieve zuster.
Bid, zodat je altijd zullen blijven geloven in onze Rabb.
Bid, zodat je altijd je Schepper zult dienen.
En nog belangrijker,
bid zodat je altijd liefde zult blijven voelen voor Allah.
Als je dat doet,
let dan goed op de manier waarop Hij antwoordt op jouw gebed.
Want we hebben het vaak te druk met mokken en verdrietig zijn.
De wonderen die Hij al voor ons gedaan heeft,
dreigen naar de achtergrond te verdwijnen,
vergeten en onopgemerkt, aan de kant geschoven.
Mag ik zo brutaal zijn om je te vragen:
Als je het gebed doet, doe dan ook één dua voor mij?
Ik doe er ook zeker één voor jullie allemaal.
Veel liefs en salaam,
Aida
Mocht je meer over Aida willen lezen, ik interviewde haar al eerder voor Qantara over haar eigen bedrijf.
Hieronder een van haar vlogs:
