Twaalf jaar geleden krijgt Atika na een zoektocht de diagnose ‘Fibromyalgie’ oftewel wekedelen reuma én hypermobiele gewrichten. Met vallen en opstaan leert ze omgaan met de pijn. Maar dan, tijdens de zwangerschap van haar derde kindje, slaat de angst toe.
Hoogzwanger ben ik nu. Bij geen van de andere zwangerschappen heb ik angst gekend. Alhoewel de bevallingen en de tijd erna wel een drama waren, voelde ik me tijdens mijn zwangerschappen beter dan daarbuiten. Ook nu voel ik me goed maar hoe dichterbij de bevallingsdatum komt hoe angstiger ik word. Het was zomervakantie maar genieten kon ik die laatste twee weken niet meer. Misschien moest ik hier wat mee?
Bevallen zonder pijn
Luisteren naar mijn lichaam
Ik meldde me aan voor een islamitische cursus over ‘natuurlijk bevallen’. Dat zou niets voor mij zijn, wel heel cool. De twee andere keren was ik zonder pijnbestrijding bevallen en dat vond ik al erg dapper van mezelf. En met twee keer een ambulance die last minute gebeld werd was medische hulp toen echt noodzakelijk. Toch leerde ik hier wel tips hoe rustig te blijven tijdens pijn. Het deed mij denken aan mijn ‘omgaan-met-pijn-fibrotraject’. Ook daar had ik geleerd dat pijn iets is vanuit de hersenen. En door de pijn te accepteren i.p.v. ertegen te vechten wordt de emotie anders en daarmee wordt ook de pijn minder.
Ik was in ieder geval vastbesloten dit keer mijn focus te leggen op het luisteren naar mijn lichaam. De dag ervoor keek ik in de boekenkast van mijn ouders en zag een boek liggen. ‘Bevallen zonder pijn’. “Hey,” vroeg ik mijn moeder, “mag ik dat boek lezen?” Mijn moeder begon te lachen. “Die heb ik ooit gekocht toen ik zwanger was van jou. Ik heb het nooit gelezen volgens mij,” vertelde ze me. Dit was mektab (het lot), dacht ik. Die avond lees ik het boek in één keer uit. Ik dealde nog steeds met angst maar had nu een nieuwe dua voor een bevalling zonder pijn.
Een dua voor een bevalling zonder pijn
“O Allah, geef mij een bevalling zonder pijn.” Ik zei geen inshallah, geen alsjeblieft. Ik wist dat Allah iets ook echt kon geven als Hij dat zou willen, dus ik smeekte Hem alleen maar. Alles wat anders zou lopen zou qadr (lot) zijn. En had Allah mij niet beloofd dat Hij me niets zou geven wat ik niet aankon? Voor het eerst sinds weken viel ik in slaap met een rustig gevoel en een rotsvast vertrouwen dat alles wat Allah mij zou geven goed voor mij zou zijn. Wat een zegen!
Die ochtend was de eerste schooldag van mijn zoontje. Groep 3! Hij was zo zenuwachtig. Al zat zijn school 40 km verderop en kon hij gewoon met de schoolbus; ik wilde hem brengen. Ik bracht mijn dochtertje weg en reed samen met hem naar Deventer. We hadden een goed gesprek waarin we spraken over angst. Samen besloten we dat we dapper zouden zijn. Hij op school en ik als de baby zou komen!
Ik zag in de verte al de kinderen in een grote kring op het schoolplein staan om te starten met soerat al Fatiha. We deden een sprintje want ik was like always weer bijna te laat. De oud-collega’s op school grapten al. “Als je nu bevalt – ik was namelijk al vijf dagen overtijd – dan mag je nog wel even je oude kamertje gebruiken hoor. Wij puffen wel mee.”
Nog geen enkel teken
Ik had helemaal nog geen zin om te bevallen en voelde totaal niet dat dat snel zou kunnen gebeuren. Na hem gebracht te brengen had ik direct een afspraak met de verloskundige. “Geen enkel teken van bevallen,” zei ze. Ze stelde voor om het wat te gaan triggeren en een afspraak te maken om eventueel in te leiden. Ik had daar echt geen zin in. Ik wilde vooral even rust. We spraken daarom af om een paar dagen later er weer over te hebben. Ik reed naar huis en ging doen waar ik zo’n behoefte aan had. Chips eten met harira en slapen! Na drie heerlijke uurtjes slaap werd ik wakker met een steek in mijn buik….hmm.
De naam Amina
Ik werd wakker en moest snel mijn zoontje halen. Ik scheurde naar Deventer en daarna terug naar mijn ouders. Mijn vader vertelde een verhaal over de geboorte van profeet Mohammed ﷺ. Amina, de moeder van onze lieve Profeet, had een pijnloze bevalling. Amina, dacht ik, die naam stond op ons lijstje. Tot op heden hadden mijn man en ik nog steeds geen compromis. Hij wilde graag Amina en ik dacht op dat moment: laten we die naam maar nemen.
Opeens weer die pijnscheut in mijn buik. Dit leek geen wee maar toch twijfelde ik even. Ik ging maar gauw naar huis wat eten maken en belde mijn man of hij iets eerder thuis kom komen. Mijn vader deed een dua voor ‘yasier’ – gemak. Die dua bleef onderweg in mijn hoofd…..
Daar stond mijn zus die even wilde vragen hoe de eerste schooldag verlopen was van mijn zoontje. Tegelijk stapte mijn man binnen “En ben je al bevallen?” grapte hij. “Yep,” grapte ik met daarna gelijk de woorden “nah, ik denk vals alarm”. Nog geen seconde erna… “Au!” Mijn zus loopt naar boven, pakt wat kleren en zegt tegen de kids: “Jongens, we gaan vandaag een nachtje logeren bij oma en djitie?” Ik sputter nog wat tegen maar ze is vastbesloten.
Niet lang daarna bel ik toch maar de verloskundige. “Kom maar even langs. Jou kennende kan je heel snel gaan,” grapt ze. De steken worden wat meer maar nog altijd niet erger dan tijdens een zware fibro-dag.
Eenmaal aangekomen om 18.15 uur biedt de verloskundige de optie van een kraamkamer (soort kraamhotel). Het zal nog wel een tijd duren maar je bent, denk ik, wel begonnen. Het is rustig, dus doe lekker rustig aan en blijf vannacht maar hier.
Nog even bidden
Het was bijna maghreb en ik legde mijn kleedje klaar om nog even te bidden. Maar daar stond de verloskundige. Mag ik je even checken?
“Mag het zo? Even een schietgebedje doen hoor,” pufte ik. Ze lachte.
De weeën voelde nu ineens duidelijk aanwezig dus ik wilde graag nog even bidden. Tussendoor kreeg ik af en toe een wee. Het enige woord wat ik me nog van de dua herinnerde was yasier – wat gemak betekende. Ik smeekte Allah om gemak en bleef maar tijdens de wee in mijn laatste sadjda (prostratie) herhalen “Allah geef mij yasier, O Allah, geef mij yasier….’
Ons wondertje was met alle gemak ter wereld gekomen
Het hele gebed had ik gewoon staand, bukkend en zittend kunnen verrichten maar die laatste sadjda was pittig omhoog komen. Mijn man was al bezig met de tashahoed maar ik bleef mijn dua voor ‘yasier, yasier’ maar herhalen als een soort manier om knielend de wee weg te puffen. Mijn man deed de tasliem (afsluiting van het gebed) en het lukte me om omhoog te komen en ook af te sluiten.
Ik wilde opstaan maar ik kon niet meer.
“Roep die vrouw!” riep ik. Mijn man keek achterom en rende naar de telefoon om de verloskundige te bellen. “Nee, soebhanAllah, ze is hier al! Roep haar, please!” Nu rende hij naar de gang om de verloskundige te roepen. Ze stond om de hoek en kwam met een dekentje aanrennen om mijn dochtertje, die ik tussen mijn baggy xxl joggingsbroek en abaya uitviste, op te vangen. Ze glibberde er tussenuit en kwam terecht op het gebedskleedje. “Ons wondertje Yasiera Amiena was met alle gemak die je kon bedenken geboren en lag daar ineens voor me op de sajada (gebedskleed).
Een reden om dankbaar door het leven te gaan
Moge Allah haar beschermen en leiden in dit leven en hierna. Ik voelde me zo gezegend door Allah. Deze ervaring heeft me gesterkt in de kracht van dua. Of het nou de dua van mijn vader, mijzelf, mijn man of mjjn moeder en zoontje was die precies dat moment tegen mijn moeder zei: “Oma, je moet niet vragen aan Allah dat mama niet zoveel pijn krijgt maar je moet vragen dat ze helemaal geen pijn krijgt”. Er was duidelijk een dua verhoord, alhamdoelillah.
Door de snelle bevalling kreeg ik wat complicaties en moest na tien dagen dagelijks naar het ziekenhuis voor een behandeling. De fibromyalgie kwam al snel dubbel zo hard terug. Maar ik was vastberaden mijzelf krachtiger te gaan maken, bi idni Allah, als ik weer hersteld was. Ik had nu drie kinderen om voor te zorgen en wist nu nog beter dat met de wil van Allah je alle moeilijkheden zou kunnen overwinnen. En als je verloor, dan zat er wijsheid in. Was ik al niet zo enorm gezegend. Had ik een reden om vanaf nu niet heel dankbaar door het leven te gaan?
Dit is een artikel uit een serie over leren leven met Fibromyalgie. Lees ook:
Fibromyalgie: “Ik wilde leren omgaan met de pijn”
Hoofdfoto: pixabay.com
