Twaalf jaar geleden kreeg Atika na een zoektocht van twee jaar de diagnose ‘fibromyalgie’ of tewel wekedelen reuma én hypermobiele gewrichten. Ze leerde omgaan met de pijn. Maar dat was niet genoeg voor haar. Zij neemt zich na de geboorte van haar jongste voor om dwars door de pijn heen te gaan. Ze toont haar doorzettingsvermogen door iets te doen dat de dokter haar afraadt: ze gaat boksen. Deel III in de serie over fibromyalgie.

Langzaam begon ik een nieuw ritme te vinden. Ik probeerde de balans te vinden tussen alle rollen die ik als vrouw heb: moeder, dochter, echtgenote, werknemer, zus, vriendin en ergens nog iets als ‘mezelf’.

Mijn zoontje en ook mijn oudste dochtertje waren nog steeds veel ziek. Mijn jongste daarentegen was het gemak zelve alhamdoelillah. Haar bevalling was een zegen en ook haar karakter was heel makkelijk. Wat wel opviel is dat ze net zo beweeglijk was als haar grote broer. Soms zag je van die chille kinderen die uitslapen en uren achter elkaar zelfstandig spelen. Mijn kids zijn verre van dat. Het zijn alle drie echte ondernemertjes met het nodige temperament. Wat ze overigens niet van een vreemde hebben. Ik besefte dat, door het hoge energielevel van mijn kinderen, mijn eigen energielevel steeds meer afnam.

Mijn zoon Djunaid aan het boksen in de boksring (eigen archief)

Vechtsporten zouden niet goed voor mij zijn

Ik besloot te zoeken naar oplossingen buiten mij om, om de energie van mijn kinderen op een positieve manier in te zetten. Ik zette mijn zoontje op boksen. O, wat genoot hij daarvan zeg! Ook niet onbelangrijk is dat zijn longen een stuk sterker werden en daarmee ook zijn astmatische klachten wat minder.

Terwijl ik naar hem kijk, verlang ik ernaar om ook weer te gaan sporten. Ik wil zo graag samen met hem trainen. Ik zit dan wel elke week aan de kant om hem te supporten maar ik zou het liefst al die oefeningen meedoen. Mijn artsen hebben mij echter gezegd dat vechtsporten niet goed voor mij zijn. Wandelen en zwemmen, dat wordt mij aangeraden. Borinnggg! Ik ben een passioneel persoon maar mijn lichaam kan dit – zo dacht ik toen – niet aan. Ik had het maar te accepteren. Aan de andere kant pijn had ik toch dat stemmetje in mij dat tot mij sprak.

Ik wil ook boksen!

Hoe meer ik de trainingen van mijn zoontje bijwoon hoe meer het begint te kriebelen. Ik wil ook boksen! Ik raak in gesprek met coach Samira, de coach van mijn zoontje. Meervoudig kampioen boksen, moeder, imker en tegelijk rechtenstuderende. Een echte powervrouw, Allahoema barik.

Zij wil best een ladies only groepje starten en mij coachen als ik drie meiden erbij zou regelen. Voor mij zou ze, als het nodig was, een alternatief programma bedenken voor de trainingsonderdelen die wellicht te zwaar voor mij zouden zijn.

Ik besluit het advies van de artsen te negeren en zorg ervoor dat ik drie meiden kon strikken. Dat is nog even niet zo eenvoudig. Blijkbaar leeft er een taboe op boksen. Past dit wel bij vrouwen? Gaat het er tijdens een bokstraining niet heel ruig aan toe en kriig je daar geen blauwe plekken van? En hele gespierde armen net als een man? Mijn droom om te boksen blijkt in eerste instantie niet de droom van anderen te zijn.

Boksen is goed voor lichaam en geest

Maar wat veel meiden niet wisten is dat dit juist een hele goede sport voor vrouwen is. Bokstraining is een training voor het hele lichaam en goed voor je geest. De training bestaat uit kracht-, conditie- en technische oefeningen. Daarnaast was dit geen wedstrijdgroep en zouden we alleen wat schaduw- en spelboksen met elkaar.  Samira bood een gratis proefles aan en ik kreeg uiteindelijk een aantal meiden zover mee te doen. Al gauw volgden er meer.

Mijn boksspullen (eigen archief)

De eerste boksles was geweldig. Ik voelde me zo sterk. Ik deed het gehele uur intensief mee. Maar de dagen erna kon ik niets meer. Alleen maar pijn. Dit was ik weer: alles of niets! Ik kon de trap niet meer op. In bed kon ik me niet meer omdraaien en zelfs mijn dochterje optillen, die net vier maanden oud was, lukte me niet. Het voelde alsof een vrachtwagen over me heen was gereden. Ik voelde pijn in spieren waarvan ik bestaan niet eens kende. Drie dagen lang kon ik niets. Dit was niet normaal. Ik had me van tevoren aangemeld om twee keer in de week te komen trainen. Ik had al die meiden gemotiveerd maar hoe zou ik die tweede dag überhaupt nog kunnen sporten?

Nu had de pijn tenminste een goede reden

Maar had ik niet al vaker dagen pijn gehad? Nu had het tenminste een goede reden. Ik hoorde bovendien van de andere deelnemers dat ook zij spierpijn hadden. 

Ik besloot om toch te gaan. Dit keer was de les anders. We trainden meer technisch en ik voelde hoe mijn brein in de war raakte van de combinaties die we moesten verrichten. Maar tegelijk voelde ik me uitgedaagd. Waar ik in het dagelijks leven vaak veel prikkels opving van mijn omgeving, kon ik hier aan niets anders denken dan de oefeningen op dat moment. De hele wereld deed er even niet toe.  Coach Sammy – met haar zachte lieve stem ma sha Allah – was een bikkel als het ging om trainen. Het was duidelijk dat je hier niet alleen maar moest komen om een mooi lichaam te krijgen. (Dat was een bijkomend voordeel…😊 )

“Wees de baas van je lichaam”

Ze daagde je uit om tegen je gevoel in te gaan en je lichaam te disciplineren. “Je brein kan meer dan je denkt,” zei ze. “Wees de baas van je lichaam.” Mijn lichaam was vaak de baas van mij geweest maar ik had door de jaren heen geleerd, in het bijzonder tijdens mijn bevalling, wat mindset kon doen. We sloten de les af met een een intensieve tabbata, een conditionele oefening waar je hartslag goed omhoog wordt gebracht. Ik was helemaal kapot maar ik voelde me heerlijk. Ik had het overleefd en was ontzettend trots op mezelf.

Die week heb ik nog heel veel pijn gehad maar stoppen wilde ik niet. Ik nam mij voor om het drie maanden te proberen. De weken daarop waren echter wel erg zwaar maar ik had liever pijn van een pittige training dan pijn van ‘niets’. Het viel wel op dat ik minder snel herstelde dan de rest. Waar zij een dagje spierpijn hadden, had ik er nog steeds vier. Maar tijdens de training weigerde ik een tandje lager te trainen. De pijn achteraf was afschuwelijk maar tegelijk voelde ik ook dat ik genoot van pijn met een reden. En ergens voelde ik me sterk.

Wees de baas van je lichaam (eigen archief)

Dhikr tijdens de trainingen

Samen met een vriendin herinnerden we elkaar aan dhikr (het gedenken van Allah) tijdens onze trainingen. Tijdens kracht- en technische oefeningen zoals planken, opdrukken en het stoten op de stootzak of schaduwboksen zeiden we adiyaat (smeekbedes) zoals ‘astaghfiroellah, alhamdoelilllah, Allahoe Akbar’  Tijdens conditionele oefeningen waar ik de puf niet meer had om ook maar iets te zeggen dacht ik aan mijn kinderen en deed net even een extra sprintje of jump and jacks met de gedachte dat ik hier trainde voor hen. Dat ik hier kwam om sterker en krachtiger te worden in mijn lichaam omdat ik geen zwakke moeder wilde zijn. Ik had een taak op aarde en daar had ik mijn lichaam nog voor nodig.

Ik stond op en voelde geen pijn

Na twee maanden wekelijks twee keer in de week trainen merkte ik op dat de spierpijn na de les minder werd. Ik had geen vier dagen herstel meer nodig. Mijn spieren werden krachtiger. Mijn fibropijn was aanwezig maar viel in het niet vergeleken met de spierpijn na een nieuwe oefening. Ik voelde een onderscheid tussen normale spierpijn en mijn fibropijn.  Dit motiveerde mij enorm. Ik was zo gemotiveerd dat ik af en toe ook met mijn zoontje trainde. Tijdens onze wekelijkse boswandelingen deed ik nu af en toe een sprintje of oefenden we thuis wat bokstechnieken samen. Zijn zusje deed vaak vrolijk mee.

Na een half jaar kwam er nog een serieuze doorbraak: ik stond op een dag op en voelde geen pijn. Dit had ik al zo lang niet meegemaakt! Die hele dag voelde ik me fit. Ik voelde me zoals ik me vroeger voelde. Ik voelde me ‘normaal’, of eigenlijk heel speciaal. Ik had het huis een grote schoonmaak gegeven en was zelfs nog een rondje gaan fietsen met de drie kids en had gewoon geen pijn. Alhamdoelillah, ik was Allah zo enorm dankbaar.

Mijn fibromyalgie voelt nu als een zegen

Ik ben nu vier jaar verder en kan dankbaar zeggen dat ik in de week meer pijnvrije momenten heb dan niet. Ik ken mijn lichaam en kan goed met de beperkingen omgaan, alhamdoelillah. Alle drie de kinderen boksen ondertussen en ze hebben een moeder die af en toe pijn heeft en daar moe van is maar ook regelmatig meedoet met tikkertje of westrijdje hardlopen.

Ik heb mijn werk weer op kunnen pakken en voel dat mijn fibromyalgie meer een zegen is dan een beperking. Het heeft me zoveel over het leven geleerd. Het heeft me zoveel over mijzelf en vooral de Rahma (genade) van Allah geleerd. Natuurlijk hoop ik dat er ooit een ‘genezing’ voor fibromyalgie is maar als dat niet het geval is dan weet ik dat dit iets is wat mij geschonken is met een reden.

De afgelopen coronaperiode heb ik minder kunnen trainen door de maatregelen maar ook door het verliezen van een aantal dierbare mensen. Ik voel het in mijn lichaam maar probeer te blijven bewegen. Tegelijk voel ik dat ook in deze fase we zo enorm leren te vertrouwen op Allah in alles wat we nu in de wereld meemaken. Ik geloof dat in alles wat je meemaakt weer nieuwe wijsheid en nieuwe lessen te leren zijn. Het leven zit vol beproevingen en wanneer de ene beproeving voorbij is zal er vast en zeker een ander komen maar ‘Allah geeft met de moeilijkheid tevens gemak’.

“Ik blijf bergen beklimmen”

Ik blijf daarom bewust de bergen beklimmen en herinner mijzelf er niet alleen te genieten van het bereiken van een top maar vooral ook om dankbaar te blijven tijdens de, soms pittige, reis zelf.  Uiteindelijk zijn we allemaal reizigers in dit leven en zal de ware top pas bereikt zijn als we aan zullen komen op onze eindbestemming. Moge Allah mij en alle lezers een mooie levensreis met uiteindelijk een gezegende eindbestemming schenken!

Zet een stap uit je comfortzone

Bid en daag jezelf uit

Jij kunt meer

Als je ‘t probeert

Het voelt vreemd

Ervaar de weerstand

Onwennig, spannend, verzet

Out of the box, out of your box

Een vreemdeling, dat is wie je bent

Geef het tijd. It’s ok.

Volhard en heb geduld

Schakel naar de juiste stand

En dan met vol gas er tegenaan

Er echt voor gaan

Voel de kracht

Kijkend in de spiegel achteruit

Dankbaar voor de weg die is afgelegd

Genietend van het uitzicht

Voel wie je bent

De reiziger

Voor wie deze route allang geleden was bestemd

Alhamdoelillah

De Profeet Moehammed ﷺ  zei:

“Leef in de wereld als een vreemdeling of reiziger”

Lees ook deel I en deel II van de serie van Atika over fybromyalgie.

Foto’s uit eigen archief van Atika