Moeder van zes kinderen, trainer, coach, spreker en motivator Amina Berkane Abakhou schreef op social media over het verdriet na het overlijden van haar broer én daarna haar dochter. Zij is in staat om met haar woorden harten te raken. Dat is de reden, dat Qantara haar verhaal graag wil delen, zodat ook anderen troost vinden na het overlijden van hun dierbaren. Dit is deel II.
20 juli 2024 – Eind november 2023 is mijn broer overleden. Hij was een jaar ouder dan ik. Nu ben ik in Marokko, en het gemis komt en gaat als golven, soms intens en soms bijna onmerkbaar. Bij ons ouderlijk huis, waar we samen zijn opgegroeid, heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen, omringd door zijn dierbaren. Daar zie ik hem nog steeds lopen, hoor ik hem binnen en buiten gaan. Door zijn vrouw te zien, lijkt het soms alsof hij er nog steeds is.
Het verdriet van mijn moeder
Het verdriet van mijn moeder raakt me nog dieper dan mijn eigen verlies. Haar pijn is voelbaar en snijdt door mijn hele lichaam. In mijn gedachten en stilte zoek ik troost. Ik probeer groter te denken en ervaar een dubbel gevoel. Ik ben dankbaar dat ik niet in een oorlogsgebied leef, want anders had ik misschien mijn hele familie verloren. Tegelijkertijd voel ik een zekere mate van schuld en machteloosheid omdat ik niets kan doen voor degenen die onder onrecht en oorlog lijden, zoals onze broeders en zusters in Palestina, Somalië, Soedan, Jemen en andere vergelijkbare landen.
Troost in samenzijn
Dit besef versterkt mijn verdriet, maar het geeft me ook een gevoel van verbondenheid en verantwoordelijkheid. Ik probeer, ondanks alles, manieren te vinden om steun te bieden, als is het maar door te blijven denken aan en te bidden voor hen die in zulke moeilijke omstandigheden leven.
Troost zoek ik in kleine en grote dingen die ik dagelijks tegenkom. Troost vind ik in samen zijn, samen verdrietig zijn en ook samen blij zijn. Troost vind ik ook in de leuke dingen die ons nog steeds verbinden, zelfs al is hij er niet meer.”
Het verdriet over het overlijden is diep en schuurt aan onze harten.
En dan slaat het noodlot opnieuw toe. Vijf dagen nadat Amina over de rouw om haar broer schreef, overlijdt namelijk ook haar dochter. Amina deelt dit verdrietige nieuws op social media:
25 juli 2024 – Wij vragen jullie om onze dochter mee te nemen in jullie dua (smeekbede). Na enkele dagen in een kliniek te hebben gelegen wegens longproblemen, heeft ze vanmiddag haar laatste adem uitgeblazen. Zeineb Berkane, onze oudste dochter en de liefste voor iedereen, is heengegaan. Moge Allah ons de kracht geven om hiermee te leven.
Het verdriet schuurt aan onze harten
27 juli 2024 – Wij willen jullie allemaal hartelijk bedanken voor de lieve en mooie berichten die wij hebben ontvangen als condoleance op het verlies van onze dochter Zeineb. Jullie woorden van steun en medeleven hebben ons diep geraakt en bieden ons troost in deze moeilijke tijd. Wat wij voelen is niet in woorden te vatten. Het verdriet is diep en schuurt aan onze harten. Toch houden wij vast aan wie Zeineb was en de mooie herinneringen die wij aan haar hebben.
Het is fijn om te weten dat Zeineb zo geliefd was en dat haar herinnering in zoveel harten voortleeft. Jullie steun geeft ons kracht en helpt ons om door deze verdrietige periode heen te komen.
Zeineb was ziek, maar niet ernstig. Ondanks haar slecht functionerende longen hebben de verschillende onderzoeken niks kunnen aantonen. Op 31 augustus zou ze teruggaan voor verder onderzoek. Nadat ze een paar dagen had genoten met familie in Marokko, is haar toestand verslechterd. Wij hadden dit echt niet zien aankomen.
Afgelopen maandag hebben wij haar laten onderzoeken. In shock waren we. Zeineb bleek naast bloedarmoede en een snel werkende schildklier ook fibrose te hebben. Toen ging het heel snel en werd onze lieverd opgenomen in een kliniek. Ze heeft de beste zorg gehad die ze kon wensen, ze werd goed verzorgd en kreeg veel emotionele steun. Het heeft helaas niet mogen baten. Het was haar wens om snel begraven te worden. Binnen een halve dag lag ze in haar rustplaats.
Van Allah zijn wij en tot Allah keren wij terug.
Terug naar Nederland
1 augustus 2024 –Vandaag gaan we terug naar huis in Nederland. Na een lange week waarin wij goed werden opgevangen en verzorgd door Allah Subhan Allah wa ta ‘Ala (Glorie aan Allah, de Allerhoogste), omringd door onze familie en dierbaren, gaan we terug naar huis. Ik vond deze dag zo spannend en wist niet hoe ik me daarop moest voorbereiden. Hoe kan ik mijn lieverd hier achterlaten in Marokko en teruggaan? Allah is groot en geeft kracht en ruimte om elk verdriet, hoe groot ook, te omarmen en ermee te leven.
Het is nog pril en we hebben als gezin een lange weg te gaan. Toch voelt het goed om hier weg te gaan. Het voelt gelukkig niet als achterlaten of eenzaamheid. Zeineb is en zal voor altijd bij ons blijven.
Terug naar Nederland. Hoe kan ik mijn lieverd hier achterlaten in Marokko?
In stilte geleefd… in stilte begraven
6 augustus 2024 – Met gemengde gevoelens deel ik haar laatste dagen met jullie. Mijn oudste dochter, die twee weken geleden nog bij ons was. In stilte heeft ze geleefd, in stilte werd ze ziek, in stilte is ze overleden en in stilte ligt ze begraven. Een bron van vreugde en trots voor ons allen.
Na een paar dagen te hebben genoten van familie en vakantie, begon de klok af te tikken op zondag 21 juli. Met haar klachten, nog zonder diagnose, dachten we aan een zonnesteek en de gevolgen van de hitte. Zondag had ze het moeilijk – de nacht was zwaar – en maandagochtend gingen we naar de dokter. Door alleen te luisteren naar het lichaam en haar verhaal, zei hij dat het hoogstwaarschijnlijk fibrose was. We kregen direct de opdracht om een scan te laten maken en bloedonderzoek te laten doen. Binnen een paar uur waren alle onzekerheden en vragen beantwoord: onze dochter was ernstig ziek. Longfibrose werd bevestigd, samen met een snelwerkende schildklier en bloedarmoede.
Dit laat ijzer al smelten, laat staan een mens
Deze combinatie laat ijzer al smelten, laat staan een mens. Die maandag begonnen ze gelijk met behandelen en ze kreeg zuurstof thuis. Die nacht van maandag op dinsdag was ook zwaar, maar minder dan daarvoor. Alsnog waren we positief; verbeteren en genezen komt in stappen en heeft tijd nodig. Wij hadden tijd en elkaar.
Dinsdag stelde zij voor om opgenomen te worden, en dat wilden wij heel graag. Het ging heel snel en zij werd als een prinses opgenomen in de kliniek. Met emotionele steun en de nodige zorg heeft ze daar gelegen in de IC. Ze heeft de hele nacht doorgeslapen en daar was ze woensdagochtend erg blij mee; ze vertelde dat met een lach van dankbaarheid en verlichting.
“Liefje, ga maar”
Woensdag gingen ze onderzoeken of de fibrose primair of secundair was, maar daar was geen tijd meer voor. Ze werd moe en wilde alleen slapen. Donderdagochtend was ze niet meer aanspreekbaar; ze werd kunstmatig in coma gebracht om te rusten en om de medicatie beter te laten werken. Haar tijd was gekomen en niets hielp meer. Ze vertrok nadat haar zus haar in de oren fluisterde dat ze kon gaan: “Liefje, ga maar. Wij houden van jou en dat blijven we doen. Je hoeft niet voor ons te blijven, je gaat naar een betere plek, naar Allah, naar wie het meest van je houdt.”
Wat wij de laatste paar dagen hebben doorgemaakt was heftig en ging zo snel dat we nergens bij stil konden staan. Ondanks de pijn van haar afwezigheid, vinden we troost in het geloof dat ze nu een vredige plek heeft gevonden bij Allah. Haar herinnering zal voortleven in onze harten, en we zullen haar liefde en de lessen die ze ons heeft geleerd, koesteren. Moge Allah haar ziel genade en rust schenken.
Moge Allah Subhan Allah wa ta ‘Ala (Glorie aan Allah, de Allerhoogste) ons en iedereen in zulke omstandigheden veel sabr (geduld) en kracht geven. Alleen Allah kan dit en wij hebben er alle vertrouwen in.
Zonder donaties kunnen we niet blijven bestaan. Steun je ons met een maandelijkse donatie? Als tien mensen ons steunen met 5 euro per maand, kunnen wij onze schrijvers een kleine vergoeding geven. Meer of minder mag ook. Dat Allah je moge belonen!
