Het verhaal van een praktiserende broeder die kanker kreeg

Vermoeidheid

Ik loop met mijn vriend door de straten, voel me constant moe en klaag hierover. Mijn vriend zegt dat ik overdrijf. Ik ga er verder niet op in en laat het rusten. Door de vermoeidheid lijkt het alsof ik de hele dag lui ben en niets wil ondernemen. ‘Wat is dit nou, ik doe de hele dag niks,’ denk ik bij mezelf. Ik schenk er verder geen aandacht aan en leef rustig verder.

Maanden gaan voorbij en de vermoeidheid neemt toe, maar omdat ik te horen kreeg dat ik overdrijf, wil ik me sterk houden en niet constant zeuren over mijn vermoeidheid. ‘Hoe lang was Ayyoeb عليه السلام wel niet ziek en hij klaagde niet,’ denk ik bij mijzelf. Weer toon ik er geen aandacht aan en leef ik rustig verder.

Pijn

Ondanks de vermoeidheid train ik als een beest. Het weerhoudt me niet van het sporten en ik doe fitness, conditietraining, bokszak, alles erop en eraan. Ik boek progressie in het bankdrukken en het voelt goed, ik voel me gezond en fijn en alles loopt op rolletjes. Tot ik een dag thuis ben en ik wil bukken om iets te pakken, en het lijkt alsof er een stukje karton tussen mijn borst gekneld zit. Het doet pijn en ik kan erdoor niet op mijn rechter- en linkerzij slapen.

Een week passeert en de pijn wordt heviger. Het is twaalf uur in de nacht en ik heb hevige pijn op mijn borst. Mijn broer adviseert me om naar de huisartsenpost te gaan, waar we vervolgens naar toe vertrekken en het duurt niet lang voor we weer terug zij met het advies van de arts om het even rustig aan te doen want ik had – “Het klinkt cliché: stress.”

Enkele weken passeren en ik merk dat mijn kracht verdwijnt en de pijn heviger wordt. ‘Hoe kan ik nog maar zo weinig bankdrukken, soebhanAllah (geprezen zij Allah)’. Daar bovenop krijg ik ook nog koorts en begin ik onophoudelijk te hoesten. Vanaf hier gaat het van kwaad tot erger…

De kilo’s worden minder

Een week gaat voorbij. Ik ben intussen gestopt met trainen en lig vaak in bed te hoesten en te hoesten. Soms lukt het me om even naar buiten te gaan en het gezelschap van een vriend op te zoeken, maar dat is van korte duur, want het hoesten laat me niet eens toe om te praten en ik lig snel weer in mijn bed. Het eten lukt nog wel, maar vreemd genoeg kom ik niet aan maar val ik af. Drie weken passeren en ik val vijf kilo af! Ik begin me nu echt zorgen te maken en contacteer onmiddellijk de huisarts en laat bloed afnemen. Een paar dagen later de uitslag. Er is duidelijk iets aan de hand en ik heb krachtafname. Sinds ik een maand gestopt ben met trainen ben ik negen kilo afgevallen en ik voel me als een dode persoon zonder kracht. De huisarts stuurt me door naar het ziekenhuis voor een longfoto.

Lymfoom, thymoom of tubercolose

Ik ben intussen naar het ziekenhuis geweest voor een longfoto en ben weer thuis, maar thuis verveel ik me rot, dus ik bezoek met alle moeite een vriend die dichtbij woont. Het duurt niet lang voor ik daar ben of ik krijg een telefoontje van het ziekenhuis dat ik me onmiddellijk moet melden bij de Eerste Hulp. Ik haast me erheen en wacht het af. Eén van de doktoren komt binnen en vertelt me dat ik vier dagen moet blijven voor onderzoek, omdat er een vlek in mijn borstgedeelte te zien is waarvan ze niet weten wat het is. De onderzoeken beginnen en ik krijg een hele lange naald in mijn borst gedrukt. Ik voel het letterlijk door het tweede gedeelte van mijn huid gaan – ze moeten namelijk een monstertje hebben om het te onderzoeken. De volgende dag wordt er met een lange naald in mijn beenmerg gegaan en wordt er een minuscule stukje van mijn beenmerg (bot) gezaagd, wat ongelooflijk veel pijn doet. En zo krijg ik allemaal onderzoeken die vier dagen in beslag nemen. 

De dag van de uitslag is aan gebroken en de arts staat tegenover me en vertelt me dat ik waarschijnlijk één van deze drie dingen heb:  ”Lymfoom, thymoom of tubercolose.” Ik denk bij mezelf: ‘Hmm, oké en nu? Wat betekent dit allemaal.’ De arts doet enorm geheimzinnig. Ik laat het gewoon op me afkomen. De volgende dag moet ik me melden bij de oncoloog met mijn broer. De oncoloog vertelt me direct wat er aan de hand is en zegt: “Meneer, ik moet u helaas mededelen dat u kanker heeft….” Bij Allah, het raakt me totaal niet. Waarom? Omdat ik weet dat dit mijn zondes zal wegvagen. Ik las ook eens dat degene die aan deze ziekte overlijdt zal behoren tot de martelaren, echter weet ik tot de dag van vandaag de authenticiteit van deze overlevering niet. Maar hoe dan ook, het wist de zondes uit bi idni Allah (met de hulp van Allah). Bij mijn broer was het een ander verhaal. Hij kijkt me zeer dramatisch aan, wat ik uiteraard begrijp, maar onnodig vind, gezien ik er zeer positief in sta.

De positiviteit is van korte duur

De artsen willen de kanker pas een week later behandelen. Mijn familieleden dringen aan om dit sneller te doen en met resultaat, want drie dagen later beginnen de behandelingen. En hier begint de hel: daar zit ik dan, zes uur lang op een stoel, kijkend naar een infuus waar chemo (gif) in zit en mijn lichaam in stroomt terwijl ik om me heen allemaal ten dode opgeschreven kale kankerpatiënten zie, die zeer weinig kans op overleving hebben. Een naar gezicht. Ik start een gesprek met een oudere dame en vraag: ”Mevrouw, wat is uw overlevingskans?” Ze kijkt me aan en zegt: ”Geen, ik ga dood.” La illaha ilAllah (er is geen god behalve Allah), een shock in mijn lijf en de hoop dat zij niet zal vragen wat mijn overlevingskans is, want die is 80%. Ik zou me schamen om dit te moeten zeggen. Gelukkig vraagt ze dit niet.

Na zes uur mag ik naar huis met een ijzersmaak in mijn mond en ik ben zeer misselijk. Een week lang blijf ik ziek; hele dagen kotsen en niks kunnen eten, een week lang. Na een week begin ik weer te herstellen maar net voordat ik hersteld ben, komt de volgende lading alweer. Ik moet weer naar het ziekenhuis en dit is om de twee weken. En zo gaat het door tot de vierde chemokuur. Nu beginnen mijn haren uit te vallen en maakt de chemo me dood- en doodziek. Ik word zo dun als een lat en kan niets eten door de misselijkheid. Nu blijven de misselijkheid en vermoeidheid niet één week maar de volle twee weken en elke twee weken weer de kuur, dus op een gegeven moment kan ik er niet meer tegen. Ik bel de arts en vraag of ik kan stoppen. Hij zegt “nee”, ik moet doorgaan. De moed zakt in mijn schoenen en de positiviteit die ik in mijn hart bezat, wordt van me afgepakt. Daar lig ik, een dunne zieke jongeman die de dood in de ogen kijkt en geen kant op kan. De enige die ik had was Allah soebhana wa ta’Ala (geprezen zij Hij, de Allerhoogste). Het lijkt alsof de mensheid is uitgestorven en ik alleen ben met mijn Heer. Nooit heb ik me zo dichtbij de dood en dichtbij Allah gevoeld.

Soenna medicatie

Tussen al de hectiek van het ziek zijn door ben ik Allah en zijn rasoel (boodschapper) natuurlijk niet vergeten. Ik was altijd al gezond bezig en bezat wat kennis van gezond voedsel, dus ik was erop voorbereid en had geregeld dat er mensen soenna (naar het voorbeeld van de profeet) medicatie voor me kochten en ik deed ook roqya (genezing door middel van Koranrecitatie). Ik gebruikte Zamzam water, zwarte zaadjes, zwarte zaadolie, knoflook, citroen, vijgen, dadels, olijfolie, gember etcera. Ik gebruikte ze regelmatig en ze waren stuk voor stuk kankerkillers die hun werk goed deden. Dit werd bevestigd door mijn oncoloog. Hij wist niet dat ik ze gebruikte, maar zei dat de behandeling zeer goed werkte en ik bij de vierde behandeling al zo goed als clean was. Helaas moest ik tot de zes kuren om elke kankercel weg te ruimen, dus nog vier weken van pijn en leed volgden op de acht weken die ik al achter de rug had.

Na de vijfde chemokuur, leek het alsof het nooit ophield. Ik ervoer zo veel pijn, zowel mentaal als fysiek. Ik zat er helemaal doorheen en vroeg Allah zelfs om mijn ziel te nemen, omdat ik er niet meer tegen kon. Ik was onderhand al helemaal kaal, zelfs mijn donshaartjes zag je niet meer. Ik lag beneden in de woonkamer toen de buurvrouw aan de deur kwam en ik de deur moest openen. Ik wou opstaan, maar het lukte me slechts met enorme moeite. Ik was zo kapot, misselijk en draaierig dat ik niet eens de deur open kon doen.

Een droom

Mentaal is de behandeling zo moeilijk te verdragen, dat nadenken zelfs moeilijk wordt. Ik, als moslim zijnde, moet vijf keer per dag bidden, dus of ik nu wil of niet; ik moet en zal mijn gebed doen, ook al beweeg ik enkel mijn hoofd. Dit doe ik, maar zelfs dit wordt te zwaar en ik verlaat mijn gebed voor één dag. Die nacht krijg ik een droom die als volgt gaat: ik bevind me tegenover een paleis en leun tegen een fonteintje aan waar water uit stroomt. Vervolgens kijk ik naar boven en er valt heel zachtjes een veertje naar beneden dat een intens licht geeft. Er komt een stem uit die veer, die zegt: ”Vergeet je gebed niet, vergeet je gebed niet!” Vervolgens word ik wakker, terwijl ik “Allah” zeg, waardoor mijn moeder wakker wordt, naar me toe komt en zegt: ”Wat is er?” Ik vertel mijn droom aan mijn moeder, die al een tijdje was gestopt met bidden. De volgende dag beginnen zij en ik weer met bidden. Dat veertje was dus een engel die ons motiveerde om te bidden soebhanAllah, twee vliegen in één klap, Alhamdoelillah (alle lof aan Allah).

Mentaal aangetast

De zesde kuur en de daarop volgende weken zijn een ware hel. Ik ben een dunne, gesloopte zombie geworden. Ik praat met niemand en wil niemand zien. Mijn neefjes, waar ik normaal zoveel van geniet om naar te kijken, geven mij geen vreugde meer. Niets gaf mij meer vreugde. Ik ben mentaal aangetast. Mijn enige beetje rust en kalmte is de gedachtenis aan Allah soebhana wa ta’Ala. Ik moet geduldig blijven en wachten op betere tijden zoals sheikh Uteyhmeen zei over de uitleg van het vers ‘Met de moeite komt het gemak’ (Koran 94:5 en 6), namelijk dat een gelovige moet wachten op betere tijden als hem ongemak treft en dat is het enige wat ik kan doen, hoe moeilijk het ook is.

Nog niet afgelopen

Vier weken de tijd om te herstellen van de laatste chemokuur, Alhamdoelillah. Maar het is nog niet afgelopen, het is tijd voor de bestralingen. Vijftien keer vijftien dagen achter elkaar naar het ziekenhuis, terwijl je doodziek bent. Maar gelukkig vallen de bestralingen ten opzichte van de chemokuren mee en heb ik enkel last van mijn keel waardoor ik moeite heb met eten en drinken.

Herstel periode

Na ongeveer zes maanden van constante pijn en leed zijn de behandelingen achter de rug, maar het interesseert me allemaal niet meer, want alles is vernietigd, zowel mentaal als fysiek. Je zou denken dat je je nu eindelijk goed gaat voelen, maar het duurt meestal jaren voor iemand herstelt van de chemokuren. Mijn leven is helemaal op de kop gezet. Mijn gezondheid, waar ik zoveel van genoot en zoveel waarde aan hechtte, is weg en het zal waarschijnlijk nooit meer het zelfde zijn. Een 24-jarige sterke jongeman, die nu zo zwak is als een baby en mentaal gebroken is. De lange moeizame herstel periode is begonnen. De strijd voor een goede gezondheid is nog lang niet afgelopen.

Een nog moeilijkere fase op een moeilijke fase

Buiten al dit leed en pijn om laat shaitan (de duivel) mij natuurlijk nog steeds niet met rust, want ik word namelijk depressief. ‘Wat een schande,’ denk ik bij mezelf. ‘Hoe kan je als moslim zijnde depressief worden?’ Een jongeman die zeer positief en vrolijk was, is nu depressief. Wie had dat ooit gedacht? Ik moet me blijven richten naar Allah, maar de mens is soms zwak, dus ik verlies mijzelf, raak verslaafd aan rustgevende medicatie omdat ik geen rust meer ervaar. Het is een donkere periode en een bladzijde van pijn en verdriet.

Kom op, jongen!

Een jaar gaat voorbij en ik heb er genoeg van. Ik wil uit deze negatieve spiraal komen en de draad oppakken. ‘Kom op, jongen! Nu is het genoeg, keer terug naar Allah en herstel jezelf middels de Koran en soenna,’ zeg ik keer op keer tegen mezelf. En ik stop met de medicatie en wil enkel herstellen met de kracht van Allah. Dus ik koop weer honing, doe roqya, hijama en probeer alles te doen wat de soenna me aanraadt.

Langzaam maar zeker begin ik me beter te voelen en ik begin weer met sporten en ik begin me fitter te voelen. Alhoewel de vermoeidheid nog heel erg aanwezig is en ik hier volgens de oncoloog maar moet leren leven, geloof ik erin dat Allah me zal genezen als Hij dat het beste vindt. En so what vermoeidheid? Dan maar leven met vermoeidheid en insha Allah (zo Allah het wil) minder zondes op de Dag des Oordeels. Er zijn mensen die het erger dan mij hebben, dus ik zeg tegen mezelf dat ik niet zo moet zeuren! De positiviteit komt terug en ik voel me weer beter, Alhamdoelillah.

2016 – vier jaar verder

Als je me nu ziet, zul je nooit merken, dat ik ooit een ziekte heb gehad. Een gezonde jongeman die sport en probeert te werken en die zich gelukkig voelt met alles wat hij heeft. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik mentaal en fysiek nog niet helemaal ben hersteld en dat de chemo echt zijn afdruk achter heeft gelaten, maar ook hier zit de wijsheid van Allah in en insha Allah zal ook dit mijn zondes verminderen.

Leerproces

Ik kan zeggen dat deze periode in mijn leven verreweg de moeilijkste was, maar aan de andere kant bracht het tal van wijsheden en zegeningen met zich mee. Ten eerste ben ik natuurlijk mijn gezondheid meer gaan waarderen; want gezondheid is een kroon op iemands hoofd maar enkel de zieken zien het. En ik heb geleerd dat geduld heel belangrijk is, want zonder geduld pijnig je enkel jezelf en zul je de beproeving zwaarder en als minder draaglijk ervaren. En het ergste is natuurlijk dat je hiermee de tevredenheid van Allah misloopt. Tevens heb ik geleerd dat je voorbereid moet zijn op beproevingen, want een andere beproeving kan je elk moment treffen. Sluit dus nooit uit, dat jij de volgende bent die iets ergs zal meemaken. En zo kan ik nog wel even doorgaan met het tellen van de zegeningen en wijsheden van mijn beproeving, maar ik zal hiertoe nooit in staat zijn, want Allah de Almachtige zegt in soerat An-Nahl (De Bijen):

”En als jullie de gunsten van Allah (zouden willen) optellen, kunnen jullie ze niet opsommen. Voorwaar, Allah is zeker Vergevingsgezind, Meest Barmhartig. ”(Koran, 16:18)

Ik dank Allah de Almachtige voor deze beproeving, want anders was ik nooit de persoon die ik vandaag de dag ben. Ik dank mijn moeder die zoveel voor me heeft gedaan en vraag Allah om haar de hoogste rangen te schenken en vraag Allah om degenen die me hebben gesteund in deze moeilijke periode te belonen en ik vraag Allah om ons allen te behoeden van het slechte en te belonen met het goede. Moge dit van nut zijn voor de oemma (gemeenschap) van de Profeet Mohammed ﷺ.

De schrijver van dit stuk wil graag anoniem blijven. (hoofdafbeelding: Pixabay)

Wil je meer lezen over gezondheid en ziekte? Klik door naar: Jouw lichaam heeft recht op jou en Met de profeet in 10 stappen naar een gezond leven